“Ik wil me zo graag thuis voelen!”

Michael uit Den Bosch leefde jarenlang op straat. Nu heeft hij eindelijk een eigen huis in de Aawijk. Het plantsoen vlak voor zijn huis helpt hem om er echt zijn thuis van te maken. Hij onderhoudt het en steekt veel aandacht en liefde in de planten. “Dan kom ik thuis bij die mooie bloemetjes, iedere dag zie ik wel weer iets nieuws. Geweldig.”

Banksurfer

Het leven van Michael verloopt roerig. Als rasechte Bosschenaar vertrekt hij naar Rotterdam, om volop te genieten van de gabberscene. “Een droom om te wonen in die mooie stad, met z’n hoge gebouwen. Ik had een toptijd, met veel vrienden en feestjes.”

Alles wordt anders wanneer Michael zijn been op drie plekken breekt. Hoewel hij twee jaar lang in een rolstoel zit, meldt zijn werkgever – een uitzendbureau – hem al na een maand weer beter. Het gevolg? Geen inkomsten meer. Michael probeert de situatie recht te zetten. En net wanneer hij na acht maanden een oplossing vindt, wordt hij toch zijn huis uitgezet. Opeens is hij dakloos, of banksurfer, zoals hij zelf zegt. Dat blijft hij vijftien jaar lang.

“Ik bracht veel tijd bij vrienden door. Een maandje hier, een weekje daar. Ik voelde me slecht in die tijd, want bij opvangcentra stond ik tussen de junks en hoeren. Maar er echt over praten lukte niet. Mensen willen het niet horen, praten liever over iets anders. Dat frustreerde me. Ik heb daardoor veel vrienden verloren.”

Terug naar Den Bosch

Michael keert terug naar Den Bosch, waar hij terechtkan in het huis van zijn vader. Die is alcoholist, en brengt zijn tijd vooral door in zijn eigen café. Totdat dat café moet sluiten, en zijn vader ook thuis komt te zitten. Michael slaapt vanaf dat moment op de bank. Korte nachten, omdat zijn vader daar vaak tot drie uur ’s nachts zit te drinken. Een moeilijke situatie, omdat Michael net z’n leven weer op de rit kreeg. Mede door de planten om hem heen.

“Bij mijn vaders huis, aan de Louwschepoort, was veel groen: geveltuintjes en plantenbakken. Dat maakte me blij. Ik voelde me erdoor thuis. Toch was daar blijven geen optie. En ik kon in geen enkel opvangcentra in Den Bosch terecht. Ik stond op het punt om naar Groningen te vertrekken, waar wel plek was. De mensen van het stadskantoor hielden me tegen. Ze wilden me niet laten vertrekken, omdat ik juist de boel een beetje op orde had.”

De plantenman

Met hun hulp vindt Michael een kamer. En niet lang daarna krijgt hij door loting een woning van BrabantWonen toegewezen in de Aawijk in Den Bosch. Een eigen thuis! Dat is hem heel veel waard. Geïnspireerd door het groen in de wijk bij zijn vader, begint hij het plantsoen te onderhouden dat vlak voor zijn huis ligt. Toen hij het aantrof was het meer een kattenbak, vertelt Michael.

“Stap voor stap leerde ik over planten. Soms ging het goed, soms wat minder. Mijn eigen bedrijfje liep ondertussen ook lekker, dus ik stak flink wat geld in nieuwe plantjes. Als ik thuiskwam van m’n werk was er altijd wel iets nieuws te zien in het plantsoen. Heel gaaf.”

Ruzie

Toch levert het plantsoen Michael ook gedoe op. Zijn buurvrouw – die er inmiddels niet meer woont – vindt de planten en struiken te groot. Ze knipt het plantsoen bijna kaal, en trekt er planten uit. Een klap in Michaels gezicht, die boos wordt en zijn motivatie voor het tuinieren kwijtraakt. En vervelender: Michael verliest ook zijn thuisgevoel na die ruzie. Omdat hij het gevoel krijgt dat BrabantWonen hem vanaf dan extra in de gaten houdt. Hij is bang dat hij zijn huis uit moet als er weer iets gebeurt. En opnieuw de straat op, dat wil hij echt niet.

Volgens wijkbeheerder Vivian hoeft Michael zich daar niet druk om te maken: “Michael is een gouden buurtgenoot. We lopen vaak samen een rondje als we dingen moeten afstemmen. Dan heeft hij goed contact met al z’n buren. Hij denkt mee, helpt nieuwe buurtbewoners op weg. En hij is heel open naar mensen van allerlei culturen.”

Groene toekomst

Vivian speelde een grote rol in het behouden van Michaels perkje toen de plantsoenen in de buurt opnieuw werden aangelegd. Met de aannemer sprak ze af dat ze dat ene plantsoentje met rust zouden laten, want dat was van Michael. “Ik hoop dat hij de motivatie vindt om weer met het perkje aan de slag te gaan. Want hij doet het echt goed en ik denk dat het hem ook goed doet. Hij fleurt op als hij erover vertelt. Ik betrek hem ook bij een project rondom gevelgroen in de wijk. Door zijn leergierigheid en affiniteit met planten kan Michael daaraan echt bijdragen.”

Michaels vingers kriebelen inderdaad alweer, ook al is hij de nare bijsmaak van het conflict met zijn buurvrouw nog niet kwijt. En er speelt meer dan alleen de plantjes. “De laatste tijd werk ik veel aan mezelf. Ik heb zoveel meegemaakt. Ik heb hulp nodig om dat allemaal een plek te geven en mijn verhaal kwijt te kunnen. Ondertussen begin ik rustig weer met wat zomerbloemen in het plantsoen. Ik zorg dat er het hele jaar wel iets in bloei staat. En ik ben van plan zelf een insectenkastje te bouwen. Hopelijk voel ik me snel weer echt thuis.”